MINI-BELEVING
Heeft u zojuist onze mini-beleving gedaan? Dan vertellen we graag iets
meer over de beperking en uw mogelijke ervaring.
Belevingen
Er zijn drie verschillende mini-belevingen. Welk attribuut zat in uw trommel?
Weet u nog wat het eerste was wat u dacht toen u las wat u met dit elastiek moest doen? Was dat oh jee! Moest u lachen, was u bang voor een kliederboel of zag u juist de uitdaging? Heeft die eerste gedachte nog bepaald waar je de opdracht uitvoerde? Bijvoorbeeld op een plek waar juist veel of weinig mensen zijn? Ik vraag het omdat ik van mensen met een fysieke uitdaging hoor dat ze (vooral wanneer de beperking er nog maar net is en ze nog erg moeten wennen) zich regelmatig even afzonderen om ongezien te kunnen stuntelen. Want zo zien anderen het vaak; als stuntelen. Terwijl het voor deze mensen simpelweg oefenen is. En misschien heeft u het zelfs al in deze korte oefening gemerkt; oefening baart kunst. Geef iemand de ruimte en tijd om iets nieuws onder de knie te krijgen. Dan zal het voortaan net iets anders of een tikkeltje langzamer gaan en kan iemand zelfstandig functioneren.
Wat dacht u toen u de oordopjes in uw trommel zag liggen? Oh jee!, dat gaat me lukken of dan kan ik in ieder geval mijn handen gebruiken? Deze laatste is een veel gehoorde. En het geeft aan dat u in mogelijkheden denkt. Toch ben ik benieuwd hoe het uitvoeren van de opdracht is gegaan. Deed u de opdracht in een rustige omgeving, dan verwacht ik dat u niet veel hebt ervaren. Want mensen met een auditieve beperking kunnen heel veel wel. Heeft u de opdracht daarentegen tijdens een gezamenlijke bijeenkomst gedaan, dan heeft u vast meer ervaren. De oordoppen houden namelijk wel wat tegen maar zullen in een drukke situatie pas voor meer gehoorverlies zorgen. Lukte het u toen nog om met collega’s te praten? Hun gesprekken te volgen? Meeste mensen die ik dit vraag zeggen: Ja, dit ging met een beetje moeite nog wel. Juist in dat ‘beetje moeite’ zit het venijn. Voor de 5 minuten dat u wellicht bezig was met de opdracht is het geen enkel bezwaar om u even wat extra in te spannen. Iemand die slechthorend is, is de hele dag bezig met extra moeite doen en zoals iemand het een keer heel mooi zij: ik ben de hele dag bezig met het oplossen van rebussen. Een slechthorende collega kun u dan ook helpen door een vergadering overzichtelijk te houden door te chatten in plaats van te bellen of simpelweg niet te verwachten dat hij/zij altijd op standje super luisteren staat zodat hij/zij het hoort als u hem aanspreekt. Vraag even wat iemand een prettige manier vind waarop u contact met hem zoekt.
Wat ging er door uw hoofd heen toen u dit brilletje in uw trommel zag liggen? Help! Hoe ga ik dat doen of misschien wel leuk! Beiden zijn goed. Ik ben vooral benieuwd wat uw eerste gedachte was bij het opzetten. Veelal hoor ik deze twee opties: Jeetje dit is irritant of Oef, je ziet nog wel wat. En het grappige is dat de mensen die beginnen met de reactie ‘irritant’ daarna vaak verzuchten dat je door goed te scannen nog wel veel kan zien. Terwijl de mensen die beginnen met de opmerking dat je best nog wat ziet daar daar vaak al snel van terugkomen. U heeft waarschijnlijk ook zelf wel gemerkt dat u behoorlijk moet zoeken met hoofdbewegingen om te zien wat je wil zien. En dat kost behoorlijk wat energie en ook wat extra tijd. Dit maakt dat mensen die slechtziend of blind zijn aan het eind van een werkdag echt op kunnen zijn. De een heeft daar meer last van de ander. Het kan helpen om je uren wat anders te verdelen, werk te maken van het licht op je werkplek of even een pauze in te lassen. Wanneer u dacht dat deze bril alleen de impact van een visuele beperking simuleert, dan heeft u het mis. Het missen van overzicht is ook te herkennen bij mensen die een beperking in het autisme spectrum hebben. Een van de redenen waarom structuur voor hen belangrijk is en kan zorgen dat ze goed functioneren.