Hoewel ik me dagelijks inzet voor participatie van mensen met een arbeidsbeperking, en ik achter veel lobby-trajecten sta, zijn er ook wel eens momenten dat ik me afvraag of een vraag voor toegankelijkheid niet te ver gaat.  Zelfs wanneer het een lobby betreft waar ik zelf voordeel uit zou moeten halen.

Zo wordt er al een aantal jaar hard gestreden om stemmen zelfstandig mogelijk te maken voor mensen die slechtziend of blind zijn. Ja, ze hebben gelijk, alleen lukt dat niet. Maar met behulp van een medewerker van het stembureau of thuis een machtiging aan mijn partner ging het ook prima. Dat kostte me niets. Sterker nog, het bespaarde me tijd.

Dit jaar werd zelfstandig stemmen voor het eerst mogelijk.  Dat wilde ik dan ook wel uitproberen. Ik moest er dan wel voor naar het stembureau in het centrum van de stad. Geen moeite aangezien ik daar toch al moest zijn. Mijn stembiljet werd in een mal geplaatst met voelbare markeringen. Een audio-apparaat leest voor welke kolom welke partij is en vervolgens welke rij welke kandidaat. Zo vind je vlot het gat waarin je je potlood heen-en-weer kunt bewegen om jouw stem uit te brengen.

En ja, toen ik daar in dat hokje zelf mijn keuze aankruiste merkte ik dat dat me raakte. Het was nu echt mijn keuze. Niet een kwestie van vertrouwen. En het was meer. Het was vooral het besef dat er zoveel dingen zijn die je al anders regelt of organiseert dat het gewoon is. En eigenlijk is dat gewone nu juist zo ongewoon. Het zegt dat het gewoon is dat je beperkt bent. Of is het beperkt wordt? Want vanaf nu zijn mensen die het stembiljet niet kunnen lezen (en dat zijn veel meer mensen dan mensen die minder zien) in staat om zelfstandig hun stem uit te brengen. Dank aan de mensen die zich hier voor hebben ingezet.

Nu is wat gewoon leek weer echt gewoon.